Saturnu | |
---|---|
xigante gaseosu y planeta exterior (es) | |
Símbolu astronómicu | |
Parte de | Sistema solar esterior |
Epónimu | Saturno (es) y Wu Xing (es) |
Datos d'observación | |
Ascensión reuta (α) | 40,589 °[1] |
Declinación (δ) | 83,537 °[1] |
Distancia a la Tierra |
1 195 000 000 km (perixéu) 1 660 000 000 km (apoxéu) |
Llocalización | [[Ficheru:Sistema solar esterior|280px]] |
Magnitú aparente (V) |
1,2 (banda V) −0,24 (banda V) |
Magnitú absoluta | 28 |
Oxetu astronómicu padre | Sol |
Apoastru | 1 503 509 229 km[2] y 10,11595804 AU |
Periastru | 1 349 823 615 km[2] y 9,04807635 AU |
Argumento del periastru | 92,59887831 °[3] |
Carauterístiques físiques | |
Radiu |
58 232 km (media)[4] 60 268 km (llinia ecuatorial)[4] 54 364 km (polar)[4] |
Diámetru | 120 536 km (llinia ecuatorial)[5] |
Superficie | 42 700 000 000 km²[1] |
Masa | 568 360 Yg[6] |
Densidá | 0,19 kg/m³ y 0,867 g/cm³[1] |
Gravedá superficial | 8,96 m/s²[1] |
Temperatura | 134 K (media) |
Albedu | 0,47 y 0,342 |
Achatamientu | 0,09796 |
Carauterístiques orbitales | |
Periodu orbital | 10 757,7365 d[7] |
Semiexe mayor (a) | 1 429 394 069 km[8] y 9,53667594 AU[9] |
Periheliu (q) | 1 349 823 615 km[2], 9,04807635 AU y 1352,55 Gm[10] |
Afeliu (Q) | 1 503 509 229 km[2], 10,11595804 AU y 1514,5 Gm |
Enclín (i) | 2,48599187 °[11], 5,51 ° y 0,93 °[3] |
Escentricidá orbital (e) | 0,05386179[3] |
Coordenaes: 2h 42m 21.36s, 83° 32′ 13.2″
Saturnu[12] (símbolu: ) ye'l sestu planeta del Sistema Solar, el segundu en tamañu y masa dempués de Xúpiter y l'únicu con un sistema d'aniellos visible dende'l nuesu planeta. El so nome remanez del dios romanu Saturnu. Forma parte de los denominaos planetes esteriores o gaseosos. L'aspeutu más carauterísticu de Saturnu son los sos brillosos aniellos. Enantes de la invención del telescopiu, Saturnu yera'l más alloñáu de los planetes conocíos y, a güeyu, nun paecía lluminosu nin interesante. El primeru en reparar los aniellos foi Galileo en 1610,[13] pero'l baxu enclín de los aniellos y la baxa resolución del so telescopiu fixéron-y pensar nun principiu que se trataba de grandes llunes. Christiaan Huygens con meyores medios d'observación pudo en 1659 reparar con claridá los aniellos. James Clerk Maxwell en 1859 demostró matemáticamente que los aniellos nun podíen ser un únicu oxetu sólidu sinón que teníen de ser l'agrupación de millones de partícules de menor tamañu. Les partícules que componen los aniellos de Saturnu xiren a una velocidá de 48.000 km/h, 15 vegaes más rápido qu'una bala.